អ្នកសារព័ត៌មានអាជីពត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយ
- ច្បាប់ស្តីពីរបបសារព័ត៌មាន
- ក្រមសីលធម៌នៃសារព័ត៌មាន
- គ្រប់គ្រងដោយនិពន្ធនាយក
ដើម្បីរក្សាឯករាជ្យនៃសារព័ត៌មាន ការត្រូវពិនិត្យមុនពេលបោះពុម្ពផ្សាយត្រូវហាមឃាត់ (មាត្រា ៣ នៃច្បាប់ស្តីរបបសារព័ត៌មាន)។
ដោយយល់ឃើញថា ក្រមសីលធម៌ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះមួយសម្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានក្នុងការអនុវត្តវិជ្ជាជីវៈរបស់ខ្លួន និងដោយមើលឃើញពីកង្វះខាតនៃការអនុវត្តក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈរបស់អ្នកសារព័ត៌មាន ក៏ដូចជាប្រទេសកម្ពុជាមិនទាន់មានក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈរួមមួយ សម្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានយកមកអនុវត្តនៅទ្បើយនោះ ទើបសមាគម និងអង្គការសារព័ត៌មានមួយចំនួន បានផ្តួចផ្តើមចងក្រងនូវក្រមសីលធម៌ វិជ្ជាជីវៈរួមមួយ ដែលបានមកពីការច្របាច់បញ្ចូលគ្នានូវក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈរបស់សមាគម និងអង្គការសារព័ត៌មាននានា នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ព្រមទាំងក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មានរបស់ប្រទេសជឿន លឿនមួយចំនួនទៀត ដើម្បីបង្កើតជាក្រមសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈរួមមួយ សម្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា យកមកអនុវត្តនៅក្នុងការបំពេញការងាររបស់ខ្លួនជាអ្នកសារព័ត៌មាន។
យើងជាអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា ជឿជាក់ថា ការមានក្រមសីលធម៌រួមមួយ គឺជាការចាំបាច់ណាស់សម្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានយកទៅអនុវត្ត ដើម្បីឲ្យមានការជឿទុកចិត្តពីសាធារណជន និងខិតខំបម្រើសាធារណជន ប្រកបដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់ និងស្មោះត្រង់។
ខ្លឹមសារនៃក្រមសីលធម៌អ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា មានដូចខាងក្រោមនេះ
១-ការស្វែងរក និងរាយការណ៍ព័ត៌មានពិត
១-១) ត្រូវលើកកម្ពស់ការសរសេរ និងការផ្សព្វផ្សាយទាំងទ្បាយឲ្យមានការពិតនិងត្រឹមត្រូវ។
១-២) ប្រើវិធីដោយសុច្ចរិតត្រឹមត្រូវ ដើម្បីស្វែងរកដំណឹង រូបថត និងឯកសារផ្សេងៗក្នុងការចុះផ្សាយ។
១-៣) ត្រូវត្រួតពិនិត្យព័ត៌មានទ្បើងវិញមុន ការផ្សព្វផ្សាយដើម្បីបញ្ជាក់អំពីការពិត និងភាពច្បាស់លាស់នៃហេតុការណ៍។
១-៤) ត្រូវបែងចែក និងញែកចេញឲ្យដាច់រវាងព័ត៌មាន និងការបញ្ចេញទស្សនៈយោបល់ ដើម្បីបង្ហាញនូវអ្វីដែលជាហេតុការណ៍ពិតនៃព័ត៌មាន និងអ្វីដែលជាការបញ្ចេញមតិ។
១-៥) រាល់ការបញ្ចេញយោបល់រិះគន់ត្រូវធ្វើទ្បើងដោយភាពថ្លៃថ្នូរ និងត្រូវគោរពសិទ្ធិអ្នកដទៃឲ្យសមជាអ្នកសារព័ត៌មានពិតប្រាកដ។
១-៦) ត្រូវរាយការណ៍ តែតាមហេតុការណ៍ដែលខ្លួនបានឃើញ និងបានដឹងពីប្រភពដើមតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកសារព័ត៌មាន មិនត្រូវលប់បំបាត់ចោល និងបំភ្លៃនូវព័ត៌មានសំខាន់ៗ ឬកែបន្លំឯកសារផ្សេងៗទ្បើយ។
១-៧) ផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានដែលពិតជាក់ស្តែង មិនលំអៀង មានតុល្យភាព និងមិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មាន ណាដែលនាំឲ្យមានការភ័ន្តច្រទ្បំដល់សាធារណជនឡើយ។
១-៨) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវផ្តល់សំទ្បេងទៅក្រុមណាដែលមិនមានលទ្ធភាព ឬមិនមានឱកាសក្នុងការបញ្ចេញសំទ្បេងនូវអ្វីដែលពួកគេចង់បាន។
១-៩) ព្យាយាមស្វែងរកអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងសាច់រឿងព័ត៌មាន ដើម្បីផ្តល់ឱកាសឲ្យគេបានបកស្រាយទៅនឹងអ្វីដែលបានចោទប្រកាន់។
១-១០) ជៀសវាងការប្រើប្រាស់វិធីសម្ងាត់ ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មាន លើកលែងតែពេលដែលប្រើប្រាស់វិធី បើកចំហរមិនអាចទទួលបានព័ត៌មានសម្រាប់សាធារណជន។
២-ការទទួលខុសត្រូវ
២-១) បំពេញករណីយកិច្ចក្នុងវិជ្ជាជីវៈតាមក្របខណ្ឌច្បាប់ស្តីពីរបប សារព័ត៌មានកម្ពុជា និងរដ្ឋធម្មនុញ្ញ នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។
២-២) ការសរសេរ និពន្ធ និយាយសម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយ ត្រូវគោរពតាមក្បួនខ្នាតវេយ្យាករណ៍ អក្ខរាវិរុទ្ធខ្មែរ អោយ បានត្រឹមត្រូវ។
២-៣) ទទួលខុសត្រូវចំពោះរាល់ការផ្សព្វផ្សាយដែលខុសការពិត ហើយត្រូវធ្វើការចុះផ្សាយកែតម្រូវ រកការពិតទ្បើងវិញ។ ការកែតម្រូវនេះជាកាតព្វកិច្ចផ្ទាល់នៃអង្គការសារព័ត៌មាន ដែលបានប្រព្រឹត្តិកំហុស។
២-៤) ហាមឃាត់ការលួចចម្លង និងថតចម្លងអត្ថបទ និងរូបភាពរបស់អ្នកដទៃ ហើយដាក់ឈ្មោះខ្លួនឯង។ បើថតចម្លងអត្ថបទ និងរូបភាពរបស់អ្នកដទៃ ដើម្បីយកមកចុះផ្សាយត្រូវដាក់ឈ្មោះ និងការអនុញ្ញាតពីម្ចាស់ប្រភព។
២-៥) ទទួលយកតែភារកិច្ចណាដែលថ្លៃថ្នូរតាមវិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មាន និងមិនធ្វើឲ្យខូចប្រយោជន៍ ឬធ្វើឲ្យបែកបាក់សាមគ្គីភាពរវាងអ្នកសារព័ត៌មានដូចគ្នា។
២-៦) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមិនត្រូវផ្សាយពាណិជ្ជកម្មទាំងទ្បាយណា ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាព ប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់ និងតម្លៃរបស់ជាតិ។
៣-ភាពឯករាជ្យ
៣-១) ត្រូវធ្វើការផ្សព្វផ្សាយប្រកបដោយសីលធម៌វិជ្ជាជីវៈដែលគោរពសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្សឈរលើមូលដ្ឋានច្បាប់ មិនលំអៀងមានតុល្យភាព សច្ចៈភាព និងឯករាជ្យ។
៣-២) ត្រូវហ៊ានសរសេររាយការណ៍ព័ត៌មានពិត និងហ៊ានបដិសេធសរសេរ និយាយ បញ្ចាំង រូបភាព ដែលផ្ទុយពីការពិត ដែលជាការផ្តល់ផលប្រយោជន៍ ឲ្យការរកស៊ីរបស់បុគ្គល ឬក្រុមមនុស្ស។ ធ្វើបែបនេះដើម្បីពង្រឹងកិត្យានុភាព និងវិជ្ជាជីវៈរបស់អ្នកសារព័ត៌មាន។
៣-៣) ចាងហ្វាង ឬនិពន្ធនាយក ត្រូវបែងចែកឲ្យដាច់ពីគ្នារវាងអត្ថបទព័ត៌មាន និងអត្ថបទឃោសនា។ ធ្វើបែបនេះ គឺដើម្បីពង្រឹងកិត្យានុភាព និងឯករាជ្យភាពរបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។
៣-៤ ) ត្រូវប្រកាន់ខ្លួនជាអ្នកសារព័ត៌មាន សេរី ឯករាជ្យ យុត្តិធម៌ អព្យាក្រិត មិនលំអៀង ឬប្រកាន់ និន្នាការនយោបាយណាមួយទ្បើយ។
៣-៥) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មាន ត្រូវរួបរួមគ្នាការពារសេរីភាពសារព័ត៌មាន និងការពារមិនឲ្យមានការត្រួតពិនិត្យមុនពេលផ្សព្វផ្សាយ។
៣-៦) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវរំលោភបំពានអធិបតេយ្យ (សិទ្ធិអំណាច) របស់ស្ថាប័នផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ និង វិជ្ជាជីវៈ ដែលខ្លួនធ្វើការនោះទេ។
៤-ប្រភព
៤-១) រក្សាជាសម្ងាត់ចំពោះប្រភពព័ត៌មានដែលផ្តល់ឲ្យ និងមិនត្រូវប្រើសិទ្ធិអំណាចក្នុងការផ្សាយរបស់ខ្លួន ដើម្បីបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ប្រភពព័ត៌មានទេ ប្រសិនបើគ្មានការយល់ព្រមពីសាម៉ីខ្លួនជាមុននោះ។
៤-២) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ និងអ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវយកស្នាដៃអ្នកដទៃមកធ្វើជាស្នាដៃរបស់ ខ្លួនទ្បើយ (រាល់ការចម្លង និងប្រើរូបភាពផ្សេងៗ ត្រូវបញ្ជាក់ពីប្រភពដើមឲ្យបានច្បាស់លាស់)។
៥-បុគ្គលឯកជន
៥-១) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវគោរពសិទ្ធិរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ និងសិទ្ធិបុគ្គលស្របតាមគោលការណ៍ច្បាប់ ។
៥-២) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវរំលោភបំពានលើជីវិតឯកជនរបស់បុគ្គលទ្បើយ លើកលែងតែមានភាពចាំបាច់តម្រូវឲ្យមានការផ្សព្វផ្សាយ ដើម្បីបម្រើ និងការពារផលប្រយោជន៍សាធារណៈ និងសង្គម។
៥-៣) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវទទួចសួរ ទូរស័ព្ទ តាមស្វែងរក និងថតរូបបុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងរឿងឯកជន នៅពេលដែលការស្នើរសុំនោះត្រូវបានបដិសេធន៍ ហើយមិនត្រូវបំពានលើទ្រព្យសម្បត្តិគេទេ នៅពេលដែលត្រូវបានស្នើសុំឲ្យចាកចេញ និងមិនត្រូវតាមប្រមាញ់គេទ្បើយ។
៥-៤) ក្នុងករណីដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងទុក្ខសោក និងភាពតក់ស្លុតរបស់បុគ្គល ការសាកសួររបស់អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវធ្វើទ្បើង ដោយយល់ចិត្តប្រកបដោយការប្រុងប្រយ័ត្ន និងមិនត្រូវធ្វើឲ្យប៉ះពាល់អារម្មណ៍ផ្លូវចិត្តរបស់បុគ្គលដែលពាក់ព័ន្ធនោះទេ។ ទាំងនេះមិនត្រូវដាក់កំរិតលើសិទ្ធិក្នុងការរាយការណ៍ ប្រកបដោយភាពត្រឹមត្រូវដូចជាការស៊ើបសួរនោះទេ។
៥-៥) ត្រូវទទួលស្គាល់ថា បុគ្គលឯកជនមានសិទ្ធិក្នុងការគ្រប់គ្រងព័ត៌មានអំពីខ្លួនគេ ច្រើនជាងមន្ត្រីសាធារណៈ និងអ្នកដទៃទៀតដែលខិតខំស្វែងរកអំណាច ឥទ្ធិពល ឬការចាប់អារម្មណ៍។ មានតែសេចក្តីត្រូវការជាចាំបាច់ពីសាធារណជនតែមួយគត់ដែលអាចជ្រៀតចូលឯកជនភាពរបស់នរណាម្នាក់។
៥-៦) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមិនត្រូវបង្ហាញរូបថតរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ ដោយសារតែនិយោជកបញ្ឈប់ពីការងារនោះទេ។ លើកលែងតែបុគ្គលនោះពាក់ព័ន្ធទៅនឹងបទល្មើសផ្សេងៗ ដូចជាការលួចបន្លំ ប្រាក់កាស ឆបោក រំលោភសេចក្តីទុកចិត្ត។ល។
៥-៧) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយអំពីសម្ព័ន្ធភាពផ្លូវភេទ នៅក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬក្រោយការលែងលះ ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតពីសាម៉ីខ្លួនទ្បើយ។
៦-ស្ត្រី កុមារ និងជនពិការ
៦-១) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវ គិតគូរពីផលប៉ះពាល់ដល់ជីវភាពសាធារណ: ជាពិសេសស្ថានភាព ស្ត្រី កុមារ និងជនពិការ។
៦-២) មិនត្រូវប្រើប្រាស់រូបភាពអាក្រាត ឬរូបភាពដែលស្រើបស្រាលរបស់ជនរងគ្រោះក្នុងការផ្សព្វផ្សាយ ដែលធ្វើឲ្យបាត់បង់កិត្តិយស និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់ស្ត្រីទូទៅ។
៦-៣) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវប្រើប្រាស់ពាក្យ ឬឃ្លាដែលហាក់ដូចជាមានការវិនិច្ឆ័យទៅលើជនរងគ្រោះ ឬជនសង្ស័យដែលជាស្ត្រី កុមារ និងជនពិការ។ ឧទាហរណ៍៖ ស្ត្រីពេស្យា ស្រីខូច អ្នកញៀនថ្នាំ កំបុតដៃ កំបុតជើង ទ្បប់សតិ។ល។
៦-៤) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវធ្វើកិច្ចសម្ភាសន៍ និងថតរូបកុមារមានអាយុតិចជាង១៨ឆ្នាំ ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងសុខមាលភាពរបស់ខ្លួនគេ ឬរបស់កុមារដទៃទៀត ដើម្បីធ្វើការផ្សាយទេ លុះត្រាតែមានការយល់ព្រមពីឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាល ឬអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវលើរឿងនោះ។
៦-៥) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវប្រើសម្ភារៈ ដើម្បីជាថ្នូរនឹងការទទួលបានព័ត៌មានទាក់ទងនឹងសុខមាលភាពរបស់កុមារទេ។
៦-៦) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមិនត្រូវបង្ហាញអត្តសញ្ញាណកុមារ ដែលមានអាយុក្រោម១៨ឆ្នាំ ដែលជាជនរងគ្រោះ ឬជាសាក្សី នៅក្នុងករណីបទល្មើសផ្លូវភេទទ្បើយ។
៧-ការរើសអើង
៧-១) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវគោរព និងអនុវត្តតាមអនុសញ្ញា និងកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្តីពីសិទ្ធិមនុស្ស និងការលុបបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើង ប្រកាន់ពូជសាសន៍ សាសនា និងបញ្ហាភេទ។
៧-២) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវជៀសវាងការប្រើពាក្យរិះគន់ ឬសេចក្តីបញ្ជាក់ដែលធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដល់ពូជសាសន៍ ពណ៌សប្បុរ សាសនា យេនឌ័រ ភេទរបស់បុគ្គល ឬធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដល់ជនពិការ ឬអ្នកដែលមានជំងឺផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។
៧-៣) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវចៀសវាងការស្អប់ បុរេវិនិច្ឆ័យ អាកប្បកិរិយាមើលងាយ និងការប្រកាន់ពូជសាសន៍ យេនឌ័រ ភេទ ភាសា សាសនា នយោបាយ ពិការរាងកាយ ពិការស្មារតី ឬអ្វីផ្សេងៗ ទៀតរបស់សារវតាសង្គម។
៧-៤) សេចក្តីលំអិត ពូជសាសន៍ ពណ៌សម្បុរ សាសនា ភេទ ជំងឺផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តរបស់បុគ្គល ឬជនពិការ ត្រូវជៀសវាងមិនត្រូវលើកទ្បើងទេ លុះត្រាតែលក្ខណ:ទាំងនោះវាទាក់ទងទៅនឹងសំណុំរឿង។
៨-ការញុះញង់
៨-១) មិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយនូវព័ត៌មានណាដែលមួលបង្កាច់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ បុគ្គល ឬបំភ្លៃសភាពការណ៍ផ្សេងៗ ខុសពីការពិត ដែលនាំឲ្យមានការចលាចលសង្គម និងប្រទេសជាតិ។
៨-២) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវចាត់ទុកថាមានកំហុសវិជ្ជាជីវៈធ្ងន់ធ្ងរ ចំពោះការប្រើពាក្យអសុរស មួលបង្កាច់ និងការចោទប្រកាន់ដោយគ្មានភស្តុតាង ព្រមទាំងការកាទ្បៃព្រឹត្តិការណ៍ផ្ទុយពីការពិត។
៩-ការសូកប៉ាន់
៩-១) អ្នកសារព័ត៌មានគួរជៀសវាងទទួលយកការផ្គាប់ផ្គុន ឬការតម្រូវចិត្តណាមួយដែលនាំឲ្យអាប់ឱន ប៉ះពាល់ដល់កិត្តិយសវិជ្ជាជីវៈ និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់ខ្លួនទ្បើយ។
៩-២) ហាមដាច់ខាតមិនត្រូវទទួលយកនូវសំណូកសូកប៉ាន់ ដើម្បីជាថ្នូរនឹងការផ្សាយ ឬមិនផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មាន។
៩-៣) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវចូលរួមចំណែកប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើពុករលួយ ដែលនាំឲ្យប្រទេសជាតិធ្លាក់ទៅក្នុងគ្រោះមហន្តរាយ។
១០- ប្រពៃណីជាតិ
១០-១) អ្នកសារព័ត៌មាន ត្រូវគោរពប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ល្អរបស់សង្គមជាតិ។ ( មិនត្រូវបោះពុម្ពផ្សាយ មាត្រា ១៤ នៃច្បាប់របបសារព័ត៌មាន = ពិន័យប្រាក់ ១លានរៀល ដល់ ៥ លានរៀល)
១០-២) ត្រូវរក្សានូវអត្តសញ្ញាណ សាសនា ប្រពៃណី និងវប្បធម៌ជាតិ។
១០-៣)មិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយរូបភាពអាសអាភាស រូបភាពសោកនាកម្មដោយមិនបិទបាំង និងអត្ថបទដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ប្រពៃណីល្អរបស់ជាតិ។
១១- ការរាយការណ៍ពីអំពើឧក្រិដ្ឋកម្ម
១១-១) សេចក្តីរាយការណ៍ព័ត៌មានអំពីបទឧក្រិដ្ឋដែលកំពុងស្ថិតក្រោមការ ស៊ើបអង្កេត ឬតុលាការមិនទាន់វិនិច្ឆ័យ ត្រូវបានហាមឃាត់មិនឲ្យអ្នកសារព័ត៌មានបញ្ចេញមតិយោបល់នៅក្នុងអត្ថបទនោះ។
១១-២) នៅពេលរាយការណ៍ពីអំពើឃាតកម្ម គប្បីត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីចៀសវាងនូវការផ្សាយលម្អិតពីវិធីដែលប្រើប្រាស់ក្នុងការសម្លាប់ណាមួយហួសហេតុ។
១១-៣) អ្នកសារព័ត៌មានត្រូវគោរពសិទ្ធិរបស់ជនសង្ស័យដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធ ទៅនឹងអំពើឧក្រិដ្ឋ និងមិនត្រូវថតរូប និងមិនត្រូវចោទប្រកាន់ជនណាម្នាក់ថាជាឧក្រិដ្ឋជន នៅពេលដែលតុលាការមិនទាន់បានវិនិច្ឆ័យទោសនោះឡើយ។
១១-៤) សាច់ញាតិ ឬមិត្តភ័ក្តិ របស់អ្នកដែលត្រូវបានចោទប្រកាន់ ឬកាត់ទោសពីបទឧក្រិដ្ឋ ជាទូទៅមិនត្រូវបង្ហាញអត្តសញ្ញាណ ដោយគ្មានការយល់ព្រមពីពួកគេទ្បើយ លុះត្រាតែពួកគេជាអ្នកជាប់ទាក់ទងនឹងរឿងក្តីតែម្តង។
១១-៥) ត្រូវផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ ជាពិសេសដល់សុវត្ថិភាពអ្នកដែលងាយរងគ្រោះ ជាកុមារ ជាសាក្សី ឬក៏ជាជនរងគ្រោះនៃឧក្រិដ្ឋកម្ម។ អ្នកសារព័ត៌មានមិនគួរទាមទារសិទ្ធិក្នុងការរាយការណ៍ដែលត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់នោះទេ។
១១-៦) ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមិនត្រូវបង្ហាញអត្តសញ្ញាណជនរងគ្រោះ ដោយការរំលោភផ្លូវភេទ និងជនសង្ស័យមិនគ្រប់អាយុ ឬផ្សព្វផ្សាយនូវអ្វីដែលរួមចំណែកក្នុងការធ្វើឲ្យស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ជនរងគ្រោះ លុះត្រាតែមានហេតុផលស្របច្បាប់។
១១-៧) អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានដែលមានលក្ខណ:មិនសមរម្យ ឃោឃៅ ឬអំពើហិង្សាលើរាង្គកាយ និងអំពើហិង្សានៃការរួមភេទនោះទេ។ Social News
